فلسفه نماز در قرآن

قرآن فلسفه نماز را یاد خدا مى داند؛ (اءَقِمِ الصَّلَوةَ لِذِكْرِىَّ)⁽²⁴⁾
و ذكر خدا را مایه آرامش دلها؛ (اءَلاَ بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ)⁽²⁵⁾
و نتیجه آرامش دل را پرواز به ملكوت . (یََّاءَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِىَّ إِلَى رَبِّك )⁽²⁶⁾
قرآن در مواردى دیگر، دلیل عبادت را تشكر از خداوند مى داند:
(اُعْبدوُا رَبَّكُمْ الَّذى خَلَقكُم )⁽²⁷⁾
پرستش كنید پروردگارتان را كه شما را آفرید.
(فَلْیَعْبُدُواْ رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ الَّذِىَّ اءَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَءَامَنَهُم مِّنْ خَوْفِ)⁽²⁸⁾
پس پروردگار این خانه (كعبه ) را پرستش كنند كه آنان را از گرسنگى وناامنى نجات داد.
در بعضى آیات به نقش تربیتى نماز اشاره شده است :
(إِنَّ الصَّلَوةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَآءِ وَالْمُنكَرِ)⁽²⁹⁾
همانا نماز انسان را از زشتى ها و مُنكرات باز مى دارد.
نمازگزار ناچار است كه بخاطر صحّت نماز و یا قبول شدن آن ، یك سرى دستوراتِ دینى را مراعات كند كه رعایت آنها خود زمینه اى قوى براى دورى از گناه و زشتى است . آرى كسى كه لباس سفید بپوشد، طبیعى است كه روى زمینِ آلوده و كثیف نمى نشیند.
قرآن بدنبال سفارش به نماز مى فرماید:
(إِنَّ الْحَسَناتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئَات )⁽³⁰⁾
همانا كارهاى شایسته ، گناهان را از بین مى برند.
پس نماز یك توبه عملى از گناهان گذشته است و خداوند با این آیه به گنهكار امید مى دهد كه اگر به كارهاى شایسته همچون نماز و عبادت روى بیاورد بدیهایش محو مى شود.

منبع:کتاب تفسیرنماز(از آقای قرائتی)

نویسنده:محمدرضا مینایی