یكی از‌مهم‌ترین وظایف شیعیان در عصر غیبت امام زمان(علیه‌السلام) رعایت تقوا و اجتناب از معاصی و محرمات است. منتظر امام زمان(علیه‌السلام) كسی است كه در عصر غیبت به تهذیب نفس و تزكیه خود بپردازد، رذایل اخلاقی را از نفس خویش بزداید و به كسب فضایل مشغول گردد. چنانكه در روایتی از امام صادق(علیه‌السلام) نقل شده :
هر كس دوست دارد از یاران قائم(علیه‌السلام) باشد، باید منتظر او [بماند] و در ا ین حال به پرهیزكاری و اخلاق نیكو رفتار كند؛ پس اگر در این حال بمیرد و پس از مرگ او قائم بپاخیزد، پاداش او همچون كسی است كه آن حضرت را درك كرده است. پس كوشش كنید و در انتظار بمانید، این امر بر شما گوارا باشد، ای مشمولان رحمت الهی![14]
. حضرت مهدی(علیه‌السلام) نیز با توجه به ناگهانی بودن امر ظهور، همه شیعیان را به انجام اعمال نیك و شایسته و دوری از كردار و رفتار ناپسند در عصر غیبت فراخواند می‌فرمایند:
هر یك از شما باید آن چه را كه موجب دوستی ما می‌شود، پیشه خود سازد و از هرآنچه موجب خشم و نارضایتی ما می‌گردد دوری گزیند، زیرا فرمان ما به یك باره و ناگهانی می‌رسد و در آن زمان توبه و بازگشت برای كسی سودی ندارد و پشیمانی از گناه كسی را از كیفر ما نجات نمی‌دهد.[15]
موضوع تهذیب نفس و پرهیز از گناه و اعمال ناپسند، به عنوان یكی از وظایف منتظران در عصر غیبت، از چنان اهمیتی برخودار است كه در یكی از نامه‌های امام زمان(علیه‌السلام) به شیخ مفید(ره)، اعمال ناشایست و گناهانی كه از شیعیان سر می‌زند، به عنوان یكی از اسباب اصلی طولانی شدن غیبت و محروم ماندن شیعیان از دیدار آن حضرت شمرده شده است[16] باید در نظر داشت كه تنها زمانی می‌توانیم خود را منتظر امام زمان(علیه‌السلام) بدانیم كه در زندگی فردی و اجتماعی خود، راه و روش مورد نظر را پیاده كنیم، و در تمام مراحل زندگی رضایت حضرتش را در نظر بگیریم و در پیرو محض او باشیم.
در نامه امیرالمؤمنین علی(علیه‌السلام) به عثمان بن حنیف آمده است:
بدانید! برای هر كس امام و پیشوایی است كه در اعمال و رفتار خود از او پیروی می‌كند، و به روشنایی نور علم او هدایت می‌شود.
و بدانید ! امام شما از دنیای خود و از زینت‌های آن به دو جامه كهنه و از خوردنی‌هایش به دو قرص نان قناعت كرده است. بدانید! كه شما توانایی بر این گونه رفتار ندارید، و لكن مرا به دوری از محرمات و كوشش در انجام واجبات و با پاكدامنی و پیمودن راه صحیح یاری كنید.[17]
منتظر واقعی با تحصیل تقوا و پرهیزكاری در مراحل مختلفی می‌تواند امام زمان(علیه‌السلام) را یاری كند. زیرا هرگاه كسی اهل تقوا شد آثار ظاهری تقوای او موجب بیداری و یادآوری و هدایت دیگران می‌شود و امام به وجود او افتخار می‌كند و در حقیقت زینت و آبروی مولایش می‌گردد و وجود او در هر مكان باعث برطرف شدن بلا و نزول رحمت می‌شود.
حال اشاره‌ای مختصر به معنا، فواید و آثار تقوا می‌نماییم.
تقوا در اصطلاح حفظ و نگهداشتن نفس است از مخالفت با اوامر و نواهی حق تعالی اگر بخواهیم تقوا را در یك جمله بیان كنیم، همان گناه نكردن و اطاعت محض پروردگار را گویند كه در قرآن كریم آثار و فواید زیادی بر آن مترتب شده چنانچه خداوند متعال آنرا سبب قبولی اعمال، محبت خود ، اكرام بندگان، جلب روزی حلال، خروج از معاصی، رهایی از عذاب و بشارت به نعمت‌های جاویدان برمی‌شمرد.
اما راه دست یابی به تقوا و نجات از بی‌تقوایی چیست؟ خلاصه باید گفت: شناخت خداوند و نعمت‌هایی كه به ما ارزانی داشته، معرفت به مبدأ و معاد؛ اینكه انسان از كجا آمده و به كجا می‌رود؟ سر منزل او كجاست؟ و تفكر در آیات و روایاتی كه درباره مرگ، قبر، برزخ و قیامت به مارسیده و تخلیه دل از محبت دنیایی باعث روشن شدن چراغ تقوا در دل می‌شود.
اگر انسان خانه دل را از اغیار خالی نماید و دست و پای جان را از غل و زنجیر هوای نفس آزاد گرداند و از مرداب نا امن دنیا به ساحل امن و آغوش گرم معرفت و زهد پناه برد می‌تواند زمینه ساز واقعی ظهور حضرت مهدی(ع) باشد.
3ـ یاد امام
آنچه منتظران را در كسب معرفت امام و پیروی از آن بزرگوار یاری می دهد و پایداری و استقامت در راه انتظار را به دنبال دارد، یاد و توسل دائم با امام زمان(علیه السلام) است. به راستی وقتی امام مهربان همیشه وهمه جا به حال شیعیان خودنظر دارد و لحظه‌ای آن ها را از یاد نمی برد آیا رواست كه دلدادگان روی او به دنیا و تعلقات آن سرگرم شوند و از یاد عزیز غفلت نمایند. راه و رسم دوستی و محبت آن است كه در همه حال آن بزرگوار را بر خود و دیگران مقدم بدارند. وقتی بر سجاده دعا می نشینند از او آغاز كنند و برای سلامتی و فرج آن حضرت دعا نمایند كه آن بزرگوار خود فرمود: برای تعجیل فرج بسیار دعا كنید كه فرج شما در همان است.
منتظر حقیقی، در هنگام صدقه دادن، ابتدا سلامتی وجود شریف امام خود را در نظر می گیرد. به هر بهانه دست توسل به دامن پر مهر مولایش می زند و به اشتیاق ظهور مبارك او و دیدن جمال بی مثالش ناله سر می دهد. رهرو راه انتظار در مجالسی كه به نام آن محبوب دل ها، تشكیل می شود حضور می یابد تا ریشه‌های محبت او را در دل محكم كند و به ساحت مقدس آن مولای غریب عرض ارادتی نماید با یاد او به جمكران و سهله و سرداب مقدس می رود و همه زمان ها و مكان ها را به دنبال او و با یاد گل روی او سپری می كند تا شاید آن مولای مهربان با نیم نگاهی به او عنایت كند و مس وجود او را زر نماید. از زیباترین جلوه های یاد در زندگی منتظران آن است كه هر روز با او تجدید عهد كرده و پیمان وفاداری ببندند واستواری خود را بر آن عهد اعلام كنند.در دعای عهد چه زیبا می خوانیم كه:
بار خدایا! من در بامداد این روز و تمام دوران زندگیم، عهد و پیمان وبیعتی را كه از آن حضرت بر گردن دارم تجدید می كنم، كه هرگز از آن عهد و بیعت برنگردم و بر آن پایدار بمانم. بار خدایا! مرا از یاران و یاوران آن حضرت و مدافعان از حریم مقدس او و شتاب كنندگان به سوی او برای انجام خواسته هایش و اطاعت كنندگان از دستوراتش و حمایت كنندگان از وجود شریفش و.. شهیدان در ركاب حضرتش قرار ده.
از امام صادق(علیه السلام) منقول است كه هر كس چهل صبح این دعای عهد را بخواند از یاران حضرت قائم(علیه السلام) باشد، و اگر پیش از ظهور آن حضرت بمیرد خدا او را از قبر بیرون آورد تا در خدمت آن حضرت باشد.[18]
اگر كسی این عهد را بخواند و از اعماق وجود به مضامین آن پایبند باشد هرگز به سستی گرفتار نمی شود و در تحقق آرمان های امام زمان(علیه السلام) و زمینه سازی برای ظهور آن بزرگوار لحظه‌ای از پا نمی نشیند
آری! این عقیده و یاد است كه به همه اعمال و رفتار انسان جهت می دهد و محرك انسان در میدان عمل می گردد تا هم به تهذیب اخلاق خود و هم به هدایت وارشاد جامعه همت گمارد اگر چنین حالتی در شخص به وجود آید و یاد محبوب در تمام وجودش جا گیرد دیگر گناه ومعصیتی از او سرنمی زند و همواره به دنبال جلب رضایت مولایش می باشد واین یاد به تمام زندگی او رنگ الهی می دهد و او را منتظر واقعی می گرداند.
4ـ اطاعت از امام غایب (علیه السلام)
وقتی معرفت امام در سینه ها شكوفه زد و با رعایت تقوا و پرهیزكاری عطر یادش فضای جان را پر كرد سخن از پیروی و اطاعت آن مظهر كمالات و فضائل به میان می آید.
براستی اطاعت چیست؟ اطاعت همان علت خلقت و آفرینش است. اطاعت یعنی ذوب شدن در خواسته های معبود و در مقابل او از خود اراده‌ای نداشتن. خداوند در قرآن می فرماید: یا ایها الذین أمنوا اطیعوا الله و اطیعوا الرسول و اولی الامر منكم.
همین اطاعت از خدا به دستور او، درباره رسول اكرم و ائمه معصومین(علیهم السلام) نیز مطرح می شود. مؤمن واقعی كسی است كه از خدا و رسول خدا و ائمه معصومین اطاعت كند واطاعت از پیشوایان را در کنار پیروی از خداوند بداند چنانكه امام هادی (علیه السلام) در زیارت جامعه می فرماید:
كسی كه از شما معصومین اطاعت كند از خداوند اطاعت كرده است.
شاید به طور خلاصه بتوان گفت اطاعت همان تطبیق دادن نفس با فرامین و خواسته های اهل بیت(علیهم السلام) می باشد اطاعت را باید ابتدا از مسائل اولیه شرعیه شروع کرد و محرمات و واجباتش را بشناسد.
به انجام صحیح واجبات و ترك محرمات کوشا باشد. و با این کار ظرف درون را از آلودگی ها و خبائث حیوانی پاك نماید و دیو هوای نفس را از دل بیرون كند تا در آن زمان است كه انسان دیوانه وار به دنبال مولای غایب می گردد و در همه جا او را جستجو می كند و از روی محبت و عشق، چون مولایش را لایق می بیند از او فرمانبرداری می كند و اوامر او را مطاع می‌داند. بنابراین وقتی انسان مطیع مولایش شد و اطاعت او را بر همه چیز مقدم كرد به تمامی وظایف خود عمل كرده و بر صراط مستقیم قدم برداشته است.
EXarisfa.comEX<-m->http://nabie-amin.mihanblog.com/post/70<-mm->انتظار قسمت سوم<-mmm->
تصاویر از دیدنی ها و عجایب خلقت