هواپیمای مسافربری منطقه ای توربوپراپ An-140 ، به عنوان یك هواپیما با گنجایش 50 مسافر و برای جایگزینی هواپیماهای قدیمی تر An-24 توسعه پیدا كرد .
خبر توسعه ی این نمونه ، برای اولین بار در سال 1993 میلادی توسط شركت هواپیما سازی آنتونف منتشر شد . نخستین پیش نمونه نیز در 6 June سال 1997 ، خط تولید كارخانجات كیف (kiev) را ترك و برای اولین بار ، در17 سپتامبر همان سال ، به پرواز در آمد .
دومین پرواز پیش نمونه ، اواخر سال 1998 تكمیل گردید و نخستین نمونه ی اصلاح شده نیز در 11 اكتبر 1999 به پرواز درآمد .
نمونه ی پایه ی این هواپیما ، از موتورهای AL-30 ( یا همان موتور های معروف TV3-117 مدل VMA-SBM1 ) نیرو می گرفت . با این حال استفاده از موتورهای كانادایی پرات اند ویتنی PW 127 نیز به صورت یك گزینه ، در صورت انتخاب مشتری امكان پذیر می باشد .
در داخل كابین این هواپیما ، 52 صندلی در 13 ردیف و به صورت دو به دو به چشم می خورند . در انتهای كابین نیز یك بوفه و یك توالت جهت سرویس به مسافران ،در كنار هم وجود دارند .
ورود و خروج به این هواپیما ، از در پله ای سمت چپ عقبی امكان پذیر است . از در جلویی سمت راست نیز برای بارگیری استفاده می شود .
در راستای توسعه ی این هواپیما ، شركت آنتونف در سال 2003 میلادی ، گونه ی An-140-100 را معرفی كرد كه این نمونه ی جدید ، با افزایش حدوداً 1 متری مساحت بال ، دارای حداكثر وزن برخاست بالاتر ، و 300 كیلومتر ( 160 مایل ) برد بیشتر می باشد .
هواپیماهای An-140 A با موتورهای پرات اند ویتنی PW-127A برای استفاده در ایرفلوت ، نمونه ی باری An-140 T با یك در بزرگ در انتهای پهلوی بدنه ، هواپیمای باری – مسافربری قابل تبدیل An-140 TK ، نمونه ی An-140 VIP و نیز هواپیمای An-142 با یك رمپ بارگیری در انتهای بدنه ، در كنار نمونه های نظامی توسط شركت سازنده طراحی و معرفی شدند .
تولید انبوه این هواپیما ، در دو سایت خاركوف اوكراین و سامارای روسیه آغاز و سری اول تولیدی نیز تحویل خطوط هوایی Odessa Airlines گردید .
در سال 1996 میلادی ، آنتونف با شركت دادن این هواپیما در مناقصه ی هواپیمای منطقه ای 50 نفره ی ایران ، در رقابت با نمایندگان 9 كشور ، به عنوان برنده ی مناقصه معرفی گردید و قرارداد اعطای پروانه ی ساخت این هواپیما ، با نام جدید IRAN-140 Faraz در كارخانجات هواپیماسازی اصفهان را با هسا ( هواپیما سازی ایران ) منعقد كرد .
اولین فراز تولیدی توسط ایران ، كه از كیت های آماده ساخته شده بود ، در فوریه ی 2001 پرواز كرد . هم اكنون نیز این هواپیماها در خطوط هوایی هسا مشغول خدمت بوده و ارتباط هوایی شهرهای مختلف كشور را برقرار ساخته است .
لازم به ذكر است كه نمونه های با كاربرد نظامی این هواپیما نیز توسط ایران در حال توسعه می باشند كه از آن جمله می توان به نمونه ی گشت دریایی با قابلیت بار ریزی ، مهمات ریزی و شناسایی دقیق این هواپیما و همچنین امكان استفاده از این هواپیما ، برای تولید نمونه ی رادار پرنده یا آواكس اشاره كرد.
پیشرانه ها :
دو موتور توربوپراپ AL-30 با پروانه های 6 پره و 1839KW ، یا دو موتور توربوپراپ 1864KW پرات اند ویتنی PW-127A .
كارایی :
حداكثر سرعت پیمایشی : 575 km/h (310 kt)
سرعت پیمایشی اقتصادی : 520 km/h (280 kt)
برد با 52 مسافر : 2100 km (1133 nm)
برد با 6000 kg بار و سرعت 520 km/h : 900 km (486 nm)
برد با 52 مسافر در حالت استفاده از موتورهای PW-127 : 2500 KM (1349 nm)
حداكثر وزن برخاست : 19150 kg (42218 lb)
وزن خالی نمونه ی An-140-100 : 12810 kg (28240 lb)
حداكثر وزن برخاست نمونه ی An-140-100 : 21500 kg (47400 lb)
ابعاد :
مساحت بال : 24.51 m
مساحت بال نمونه ی An-140-100 : 25.51 m
طول : 22.61 m
ارتفاع : 8.23 m
ظرفیت :
2 نفر خدمه ی پروازی
48 تا 52 مسافر بسته به نوع و فاصله ی صندلی ها
20 تا 36 مسافر و به طور همزمان ، حمل 365 تا 1900 كیلوگرم بار .
پایان
تمامی حقوق این نوشته ، متعلق به مركز هوانوردی و هوافضای ایروسنتر و شخص نویسنده می باشد .EXarisfa.comEX<-m->http://air-toor.mihanblog.com/post/122<-mm->IrAn-140 ، بر فراز آسمان ها<-mmm->
تصاویر از دیدنی ها و عجایب خلقت